to już pół roku

pół roku
6 miesięcy
180 dni
4320 godzin
259200 minut
15552000 sekund

***

Zajadam się bekonem, jem frytki z majonezem, chipsy to już nie przekąska, ale część składowa mojego posiłku, piję tylko kawę z Costy, nadal nie rozumiem jak można jeść pizze bez ketchupu oraz nie solić makaronu.
Ubieram się tak jakby temperatura była co najmniej 5 stopni wyższa.
Przechodzę na czerwonym świetle nawet gdy w moim kierunku pędzi rozpędzona taksówka lub autobus.
Kradnę miejsca parkingowe kapitanowi ulubionej drużyny piłkarskiej.
Pytam się ludzi "how are you?" nie oczekując odpowiedzi.
Jeżdżę po złej stronie jezdni (ale wciąż tak samo mizernie jak po tej dobrej)
Za bilet całodzienny płacę równowartość 65zł i uważam, że to normalne.
Nie włączam kierunkowskazu zjeżdżając z ronda.
Mam znajomych z najróżniejszych zakątków świata.
Ciągle mówię "thanks" i "please".
And of course I always mind the gap :)

***

Czas leci nieubłaganie, z jednej strony mam wrażenie jakbym dopiero co przyleciała, a z drugiej czuję jakbym była tu od zawsze.
Były momenty lepsze i gorsze. Takie, które będę wspominać do końca życie i takie, które wolałabym wymazać z pamięci.
Pojawili się ludzie, których będę pamiętać przez długie lata i tacy, których imion za kolejne pół roku już nie będę sobie w stanie przypomnieć.
Były podróże jak marzenie, i trochę mniej udane wyprawy.
Była tęsknota za domem, były też myśli, że do tego domu już nie chcę wracać.
Czuję, że oto nadszedł już ten moment, kiedy moja au pair przygoda powinna się zakończyć, bo więcej już z niej nie wycisnę, że już czas na kolejne zmiany. No ale zostały jeszcze trzy miesiące, i nie zamierzam dezerterować wcześniej.
A co będzie dalej? Czas pokaże. Zawsze, niezależnie co się działo, spadałam na cztery łapy. I w ogólnym rozrachunku moje decyzje zazwyczaj okazywały się słuszne. Tak więc czekam na to co się wydarzy i staram się, mimo wszystko, myśleć pozytywnie.