Wszystko pięknie i cudownie. Jest znaleziona rodzina, jest wyjazd, jest au pairowska przygoda. Ale droga ku temu wcale nie jest taka łatwa i przyjemna jak to ją opisują w kolorowych katalogach i na stronach internetowych. Nie rzadko czeka się długo na jakikolwiek match, a jeśli już pojawi się potencjalna rodzina to nic z tego nie wychodzi. Trzeba mieć naprawdę dużo szczęścia żeby w miarę szybko znaleźć to, czego się szuka. Ja na początku byłam pełna optymizmu, entuzjazmu, wydawało mi się, że z takim poziomem angielskiego, z takim doświadczeniem i wykształceniem znalezienie rodziny to będzie bułka z masłem. Niestety rzeczywistość, jak to często w życiu bywa, okazała się daleka od wyobrażeń. Co prawda dość szybko odezwała się do mnie rodzina z Yorkshire, która wydawała się idealna dla mnie, ale nic z tego nie wyszło o czym już pisałam tutaj. A potem były długie tygodnie czekania… pamiętam ten okres przestoju, kiedy żadna z rodzin przesyłanych mi przez agencję nie wykazywała zainteresowania, a ja już powoli traciłam nadzieję, że mój wyjazd dojdzie do skutku. Taka sytuacja w niewiarygodny sposób potrafi obniżyć człowiekowi samoocenę i wiarę we własne możliwości. W pewnym momencie byłam nawet skłonna zdecydować się na niepracującą host mum, co wcześniej absolutnie wykluczałam. Zaczęłam obniżać swoje wymagania, co mogłoby się skończyć tym, że wylądowałabym w miejscu, do którego wcale nie chciałabym pojechać. I to tylko dlatego, że zwyczajnie miałam już dość szukania, że chciałam mieć to już za sobą. Na całe szczęście do tego nie doszło. W końcu nadeszły te dni, kiedy zła karta się odwróciła. Nagle ni stąd ni zowąd pojawiło się kilka fajnych rodzin, które były mną poważnie zainteresowane, w tym ta, do której zdecydowałam się pojechać. Co prawda wybuch radości zastąpiło raczej poczucie ulgi, ale cieszę się z mojego wyboru i uważam go za słuszny. Co nie zmienia faktu, że czasami nachodzi mnie pytanie „Co by było gdyby…?”
Szukanie rodziny goszczącej potraktowałam jako pewnego rodzaju trening przed przyszłym szukaniem pracy. Wtedy człowiek też nerwowo czeka na jakikolwiek mejl bądź telefon, a poziom zwątpienia i rezygnacji wzrasta z każdym dniem. I chociaż łatwiej to powiedzieć niż zrobić, to tak jak w każdej trudnej sytuacji, trzeba wierzyć, że się uda i nie poddawać się. A do tego otaczać się ludźmi, którzy dobrze nam życzą, wierzą w nas i wpierają! Pamiętam ten moment, kiedy przyszłam prawie ze łzami w oczach powiedzieć mojej mamie, że mimo wcześniejszych ustaleń jednak nie jadę do Yorkshire. Powiedziała mi wtedy z taką niesamowitą pewnością w głosie „widocznie ma ci się trafić coś lepszego”. No i trafiło! Mama jak zwykle miała rację ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz