czas na trochę prywaty

Przez ostatnie dni zaniedbywałam to miejsce, ale to dlatego, że nie lubię marudzić, a to jedyne na co miałam ochotę w ostatnim tygodniu. Trochę się pochorowałam, co dość mocno odbiło się na moim nastroju, a do tego dopadła mnie ogromna tęsknota za domem. Coraz bardziej odczuwam brak możliwości rozmowy po polsku - przez skype to nie to samo, chciałoby się pogadać w swoim języku przygotowując obiad, kierując autem czy robiąc zakupy. Brakuje mi moich ulubionych miejsc na spacery, mojego łóżka, starej rozlatującej się kamienicy, zakorkowanej i głośnej dzielnicy, lamp przed domem, sprawiających, że jasno w pokoju miałam nawet w środku nocy, tramwajów, skmek, no i ludzi. Smutno mi, że nie mogę napisać po prostu do Zi, żebyśmy się jutro spotkały, albo umówić się z Tere żeby poprawić jej humor po ostatnich dniach, smutno mi, że nie mogę się pokłócić z mamą o niepozmywane naczynia, czy zjeść z nią jajecznicy w niedzielny poranek. Tak po prostu mi smutno. Co prawda pogoda w ostatnich dniach trochę podniosła mnie na duchu, a weekend miałam naprawdę udany, ale jednak nadal jestem odrobinkę zdołowana. Ale najwidoczniej tak musi być. Potrzebowałam tego wyjazdu, żeby uzmysłowić sobie, że nie ma co marzyć o życiu za granicą, o szukania szczęścia gdzieś dalej. Bo prawdziwy dom mam tylko jeden, i nie jest i nie będzie nim Anglia. Nie żałuję, że wyjechałam, bo to ogromna przygoda, wyzwanie i szansa na zobaczenie tylu pięknych miejsc. Ale już wiem, że za siedem miesięcy bez żalu spakuję walizki i wrócę do miejsca gdzie zapewne będzie na mnie czekało: brak pracy, niskie zarobki, i kiepskie perspektywy, ale za to będę się czuć u siebie. Będę w domu.